Gewoonlijk ga ik enkele keren per jaar op reis. Meestal ga ik dan op zoek naar bestemmingen iets verder van huis, waar onbekende culturen en landschappen te ontdekken vallen. Dit jaar lag dat net iets moeilijker.
De coronacrisis heeft ervoor gezorgd dat we tijdelijk het land niet mochten verlaten. Zoals bij velen, werd ook onze vlucht in maart geannuleerd. Later mochten we dan weer wel het land uit, maar met beperkingen. Na de lockdown voelde ik een sterke nood om weg te zijn van de stad. Ik woon in een klein huisje met een terras dat uitkijkt op andere kleine huisjes. Overal waar ik kijk, zie ik beton. Hoe langer ik in de stad woon, hoe meer ik de natuur en zuivere lucht mis.
De lockdown ging gepaard met prachtig weer waardoor in mijn kot blijven niet altijd gemakkelijk was. Wanneer de zon schijnt, ga ik doorgaans een parkje opzoeken om toch een beetje een ‘tuin-gevoel’ te hebben. Dat kon echter niet. Het werd ons verboden neer te zitten in het gras en zelfs op de bankjes. Ik voelde me gevangen in mijn eigen stad en uiteindelijk ook in mijn eigen huis.
Eens de maatregelen versoepelden, besliste ik dan ook vrij snel om naar de natuur te trekken. Mijn vriend en ik zochten het uiteraard niet ver van huis. We gingen naar Saarland in Duitsland, een drietal uur rijden van onze stad. Saarland is een streek rond de rivier Saar, een zijrivier van de Moezel. Het deed zo’n deugd om even weg te zijn van alle kopzorgen en mondkapjes. We stonden ervan versteld hoe dicht bij huis we waren en toch het gevoel hadden ver weg te zijn.
De coronacrisis heeft ervoor gezorgd dat we ook ons eigen land moesten gaan (her)ontdekken. Zo ging ik met enkele vriendinnen naar Houffalize in de Ardennen. Een stukje natuur waar we terecht trots op mogen zijn. Meer en meer sta ik erbij stil dat ik niet ver hoef te gaan om te genieten van de rust en de natuur en dat het niet altijd nodig is om stresserende vluchten te nemen die absurd goedkoop zijn maar onze aarde geen deugd doen.
Mijn vriend en ik hadden al even het idee om een roadtrip te maken door de Balkan. Een reisidee dat al heel lang op mijn verlanglijstje staat. Het tripje stond gepland aan het einde van de zomer. Ook hier stak corona dus een stokje voor. Ik nam de kleurenkaart erbij en de opties bleken vrij beperkt. We moesten onze route radicaal aanpassen. Onze eindbestemming zou Slovenië worden, met als tussenstops Duitsland en Liechtenstein, want wie hoort ooit iets over dat kleine landje naast Zwitserland?
Met een volgeladen auto startten we onze reis richting het Zwarte Woud. Ook hier verraste Duitsland ons alweer. Bossen en heuvelachtige velden wisselen er elkaar af en biddende roofvogels zijn er schering en inslag. Onze tent konden we kwijt midden in een van die idyllische landschappen.
Voor we naar onze tweede bestemming vertrokken, maakten we nog een kleine omweg langs het Bodenmeer. Een meer omringd door drie landen: Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. Samen met enkele lokale toeristen genoten we van een frisse duik, klaar voor de volgende stop: Liechtenstein.
Om Liechtenstein te bereiken, moesten we door Zwitserland. Elke kilometer dichter bij de bestemming werd het landschap indrukwekkender. Eens de Rijn overgestoken, reden we de bergstaat binnen. Via één hoofdbaan reden we telkens hoger en hoger de bergen in. De combinatie van in eerste versnelling de heuvels op te rijden en niet afgeleid te mogen worden door het verbluffende landschap was niet evident. We voelden allebei aan dat we hier wel even gingen willen blijven.
Uiteindelijk belandden we in Steg, een dorpje aan een meer, omringd door de Alpen. Wat ons direct opviel was de rust en vriendelijkheid die de lokale bevolking uitstraalde. Het zijn fervente wandelaars die trots zijn op de prachtige natuur waarin ze leven. Met in elk dorp uitermate verzorgde openbare toiletten, om elke hoek een vuilnisbak en mooie wandelpaden toont Liechtenstein enorm veel respect voor mens en natuur. Waarom hadden we nog maar zo weinig over dit land gehoord? Het land is niet veel groter dan Gent en met nog geen 40.000 inwoners spreekt het voor zich dat de natuur er overheerst.
Bij valavond trokken we de Alpen in, op zoek naar een plaats om onze tent op te stellen. Al snel vonden we een mooi plekje. Het leek alsof we midden in een schilderij waren terechtgekomen, maar uiteraard ben je daar niet alleen. Elke nacht hoorden we verschillende dierengeluiden van kleinere en vermoedelijk ook grotere dieren. Onder onze tent leek het wel een tunnelparadijs voor knaagdieren. In die mate dat onze luchtmatras soms lichtjes de lucht in ging.
Liechtenstein heeft ons zodanig omvergeblazen dat we beslisten om er meer tijd te besteden dan voorzien en van daaruit terug richting huis te keren. Slovenië zou dan maar voor een andere keer zijn. We wilden het land ten volle kunnen ontdekken. Het blijkt een verborgen parel waar rust en positivisme heerst. Daar hebben we dan ook het grootste deel van onze reis doorgemaakt. Onze voorlaatste dag konden we toevallig meegenieten van een onverwachte festiviteit: de Miss Steg-verkiezing.
Met pijn in het hart verlieten we het prachtige land en stopten we nog voor 2 nachten in de studentenstad Metz in Frankrijk, waar we overnachtten in een studio van een woonboot. Na twee weken kamperen deed het toch eens deugd om in een echt bed te slapen zonder ons te moeten afvragen welk dier er nu weer aan de tent zit te knagen. Metz was een gezellige en comfortabele afsluiter die ons voorzichtig terug naar de realiteit bracht van ontsmettingsmiddel en mondmaskers.
Corona en de politiek errond hebben ons de voorbije maanden zwaar op de proef gesteld. Ik hoop dan ook ten zeerste dat we het komende jaar terug zullen kunnen “leven” en dat we leren omgaan met het virus dat wellicht nog lang realiteit zal zijn. Het heeft mij en vele anderen doen beseffen wat vrijheid betekent in 2020 en wat de gevolgen zijn wanneer die vrijheid wordt ingeperkt. Anderzijds heeft het me ook doen inzien dat er vlakbij nog zoveel te ontdekken valt.
Reizen is geen luxebezigheid meer en de manieren om te reizen waren tot voor kort oneindig, maar waarom meerdere keren per jaar een vliegtuig nemen als we onze ecologische voetafdruk kunnen beperken door eerst onze eigen omgeving te ontdekken? We hoeven echt geen grote afstanden af te leggen om imposante natuurlandschappen te leren kennen en boeiende cultuur op te snuiven.
Benieuwd naar meer reisfoto’s?
Lucie Bataillie – fotograaf Gent – BE0721529451
Lucie Bataillie 