Mijn telefoon gaat. Het is Ruben. Mijn hart maakt een sprongetje. Het is zover! Dolenthousiast spring ik in mijn auto. Er gaat van alles door mijn hoofd. Hoe zal dit verlopen? Waaraan mag ik me verwachten? Kan ik dit aan? Het kan snel gaan. Ik moet wat gas bijgeven.
Opgewonden, zenuwachtig en toch een beetje angstig open ik de deur. Ik kom binnen in een donkere ruimte met hier en daar een brandende kaars en enkele sfeerlampen. In het midden van de woonkamer staat een opblaasbaar bad. Enkele hoofden errond kijken op wanneer ik de stilte verbreek. Onwennig en gespannen zet ik mijn rugzak en cameratas zo zacht mogelijk op de grond.
Jolien maakt kringen in het water met haar bewegingen. Ik bekijk haar en zie gezichtsuitdrukkingen die ik nooit eerder zag. Ben ik hier niet te veel? Wat doe ik nu best? Ik beslis even af te wachten en rustig te worden. Ik geef mezelf de kans de omgeving en sfeer op te slorpen en ze me eigen te maken.
Jolien stelt me gerust: “Hey Lucie, je mag gerust al foto’s nemen”. Voorzichtig neem ik mijn camera en probeer ik de omgeving in beeld te brengen. Het ontbreken van licht valt me direct op, maar dan zal het maar zo zijn. Ik wil deze beleving écht fotograferen. Zoals ze is.
Jolien verlaat het bad en langzaamaan zet ik telkens een stapje dichter bij Jolien en Ruben. De stilte is soms overweldigend, maar tegelijkertijd heel kalmerend. Af en toe wordt ze onderbroken door gekreun. Joliens gezicht verkrampt en ze maakt wuivende bewegingen met haar armen. Dat is Rubens signaal. Als een speer vliegt hij naar haar toe om haar te ondersteunen. Woorden hebben ze niet nodig.
Enkele uren later. Ik ben zo onder de indruk. Hoe doet ze dit? Hoort dit niet ongelooflijk pijnlijk te zijn? Ze ziet er zo rustig uit. Jolien waggelt door het huis. Op zoek naar een positie waarin ze zich comfortabel voelt. De weeën komen nu sneller na elkaar en aan het volume van haar gegrom te horen zijn ze ook intenser. Toch keert ze telkens terug naar die kalmte. Ook de aanwezige vroedvrouw en dokter verdwijnen als meubilair in de woonkamer door de rust die ze uitstralen.
Nog enkele uren later. Jolien legt zich op het klaargemaakt bed. Is dit het moment? Zal het nu gaan gebeuren? Ik zie de vermoeidheid in haar ogen, maar het is nog niet afgelopen. Ze knijpt in Rubens arm. Wanneer ze loslaat, laat ze witte handafdrukken na. Wat een intensiteit. Zal ze hier bevallen? De vroedvrouw laat weten dat ze nog steeds naar het bad kan overschakelen. Jolien raapt al haar moed bijeen en probeert op wankelende benen het bad te bereiken. Tussendoor neemt ze nog enkele pauzes om de weeën op te vangen. Ik sta versteld. Hoe blijft ze overeind?
Daar zijn we dan. Jolien maakt opnieuw kringen in het water. Ze legt zich neer en laat komen wat komt. Ruben heeft haar rechterhand vast en de dokter haar linker. Ik zit samen met de vroedvrouw tegenover haar. Mijn hart gaat steeds sneller slaan. Nu zal het effectief gaan gebeuren. Er wordt nog steeds niet veel gezegd. Enkel dat ze het goed doet en dat ze haar tijd moet nemen. Er hoeft ook niet veel gezegd te worden want Jolien doet wat haar lichaam haar vraagt. Tussen de weeën door kan Jolien nog steeds lachen. Ik kijk haar aan. Ongelooflijk hoe ze er nog steeds prachtig uitziet.
Jolien perst. En perst. De kruin van het hoofdje is zichtbaar, maar verdwijnt af en toe terug naar binnen. De baby heeft er nog niet zoveel zin in. Jolien is uitgeput en dat is voelbaar, maar ze gaat door. Ze perst. Het hoofdje is nu volledig zichtbaar. Het is onwerkelijk. Ik voel de adrenaline door mijn lichaam stromen en betrap me erop dat ik haar wil toejuichen en motiveren om te blijven duwen. Ik hou me in en laat de natuur zijn gang gaan. De laatste duw gaat zo snel. En daar ligt ze. Op Joliens buik. Helena!
Wil je de volledige fotoreeks bekijken?
Lucie Bataillie – fotograaf Gent – BE0721529451
Lucie Bataillie 